شجر مقل در بیابانها
نرسد هرگز آفتی به برش
رطب از شاهدی و شیرینی
سنگها می زنند بر شجرش
بلبل اندر قفس نمی ماند
سالها، جز به علت هنرش
زاغ ملعون از آن خسیس ترست
که فرستند باز بر اثرش
وز لطافت که هست در طاووس
کودکان می کنند بال و پرش
که شنیدی ز دوستان خدای
که نیامد مصیبتی به سرش؟
هر بهشتی که در جهان خداست
دوزخی کرده اند بر گذرش